Gizem ve Vera Derin’in Hikâyesi

~2 Ocak 2004, Ankara~

Aslında serüvenimi anlatmaya ta en başından başlamam gerek…

Yıl 1999. İlk çocuğum Meriç’in doğumuna çok az kalmış. Ben ısrarla normal doğum istiyorum ama içimde bir his hep bir şeylerin ters gideceğini söylüyor. Derken 40. hafta geliyor ve benim ilk doktorum, durup dururken, “Gel hadi, boş ver bebeği alalım sezaryenle” diyor. O kadar sinirleniyorum ki bu dediğine, hemen terk ediyorum adamı. Ve yeni doktor arayışları.. Derken ikinci doktor Nilgün Hanım’ı buluyoruz iyi referanslarla. Her şey iyi, bebeğin durumu iyi, suyu iyi, biz bekliyoruz. 42. haftaya gelince bizim doktor “suni sancı verelim, bebek doğacağı varsa normal olarak doğar” diyor ve ben kabul ediyorum.

Sonrası malum. Açılma olmasına rağmen bebek kanala giremediği için acil sezaryen… Bir sürü dert, acı, ağrı, sızı ve hastalıkla yaşanmış bir koca hayal kırıklığı.

Devamında altı ay her gece o travmatik doğumu yaşadım, uyuyamadım, içimin sıkıntısı geçmedi. Oğlumun doktoru bana psikiyatriye başvurmamı önerince yok dedim kendime, hiçbir ilaç benim irademden daha güçlü olamaz. Bu aptal doğum işini, ikinci bebeğe kadar ertelemeliyim. Ve öylece konuyu kapadım…

Taaaa ki 2003 baharına kadar… Bir baktık ki hamileyim. Ne güzel! Kocama dedim ki, “Yok, bu sefer normal yapacağım, aynı şeyleri yaşayamam”.

Bu şekilde hayatımın serüveni başladı. Üçüncü doktora gitmeye başladım Serdar diye. Ona başından beri “Ben berbat bir doğum yaşadım, aynısını asla istemiyorum, bu sefer suni sancı yok,  normal olmasını istiyorum” dedim. Ama 30. haftada doktor demez mi “Normal istersen giremem doğuma, mecbur sezaryen yapacağız. Hem de randevulusundan. Yok öyle beklemek falan.” Yok normal doğum yaparsam ölürmüşüm kanamadan, ne gerek varmış gül gibi sezaryen dururken? Ben neye uğradığımı şaşırdım. Yani kendimi sezaryen için ikna etmeye çalışıyorum, mümkün değil. Yine sinir krizleri geçiriyorum.

Pazartesi sabahı kalktım, işe gitmek için hazırlanacağım. Bir an durdum ve dedim ki, “Bu dünya üzerinde sezaryen sonrası normal doğum isteyen tek kadın ben olamam herhalde. Bir internetten tarama yapayım, belki bir şeyler bulurum.” İşte hayatımı değiştiren kararım buydu. Mücadeleden iyi ki vazgeçmemişim, iyi ki o Serdar Bey’i dinlememişim.

Terk ettim o doktoru da. O hafta boyunca ne kadar yabancı kaynak var taradım, ne kadar internet sitesi var gezdim, sayfalarca döküm aldım ve okumaya başladım. Bilgi hakikaten de bir güç. Ve okudukça anladım ki, maalesef aya gitmiş ülkelerde bu konu almış başını gitmiş. O Serdar Bey’in “Muhakkak ölürsün” dediği tehlike % 0,4 ila 0,9 arası, o da iki hamilelik arası 18 aydan azsa veya sezaryen kesiği klasik olan kesikse –dikey- falanmış. Ben mükemmel bir SSVD (Sezaryen Sonrası Vajinal Doğum) adayıyım. Bunu fark edince daha da çok işin içine girdim. Okudum, yabancı sitelerdeki forumlara üye oldum, oradaki arkadaşlarıma binlerce saçma sorular sordum, korkularımı paylaştım, yeri geldi ağladım sızlandım, ama öğrendim.

Bir yandan da doktor aramaya başladım. Önerilen her doktora gidiyorum, hepsini mülakattan geçiriyorum- ciddiyim, sorularım var hazırladığım, tek tek soruyorum-, ve mutsuz mutsuz eve dönüyorum. Tam birini beğeniyorum, “Tabii 38. haftada bir daha bakmak gerek, sezaryen için karar vermek gerek” diyor, eliyorum. Yani dünya tersine döndü, ben doktorları normal doğum için iknaya çalışıyorum.

Derken, Allah bana Dr. Ebru Saraç Hanım’ı gönderdi. Hayatımda gördüğüm en düzgün doktor. Tabii hemen ondan da randevu aldım ve gittim mülakata. Sordum sorularımı, acayip düzgün cevap veriyor. Bir de çok genç. “Tabi olur, neden olmasın?” dedi. Peki daha önce benim gibi hastası olmuş mu? Olmaz mı, tam üç tane. Düşünebiliyor musunuz, koskoca Ankara’da bulduğum en deneyimli doktorun meslek hayatında 3 tane SSVD yapan hastası olmuş!

Bu arada internet üzerinden edindiğim Amerikalı arkadaşlarım normal doğum için bana tüyolar yağdırmaya başladılar. Doğal çay ve yağ tabletleri, doğumda yapılacaklar, kesinlikle yapılmayacaklar… Nefis bir Lamazze kitabı getirttim. Her şeyi satır satır hatmettim. Kocama da zorla anlattım. Ebru Hanım da gülüyor halime. “Üzülme, olacak” diyor. Ben yine neme gerek, ben doktoruma fazla güvenmeyeyim deyip acayip araştırıyorum.

Bizim prenses hazretleri de rahat karnımda, geleceği yok. Hani rahatlık bir şey değil de kilosu artıyor. Dört kilo civarında olmaya başladı, daha angaje olmadı.

Tahmini tarih 22 Aralık, geldi ve geçti. Ha bugün, ha yarın. Ebru Hanım “Bebek çok iyi, bekleyeceğiz” diyor. Olağanüstü sakin.

30 Aralık gecesi 03.00te bir uyandım, sancılar var. Yani hep sancı var ama bu biraz daha sert geldi. Bekledim sabah 06.00ya kadar, 10 dakikada bire indi ve sabahleyin geçti. Bütün gün bekledim yeniden başlar mı diye ama yok. Yılbaşı günü aynen böyle geçti.

Derken ayın 1’i. Hiç hareket yok. Açtım kitaplarımı, başkalarının doğum hikâyelerini okudum ve fark ettim ki birçok kadın doğum yaptığı gün muhakkak yürümüş. Kimi çarşıya çıkmış, kimi işe uğramış. “Kalk” dedim kocama, bir saat yürüyelim. Gittik, geri geldik 16.30 civarı, sancılarım tekrar başladı. Bir yandan DVD seyrediyoruz. Bir film bitti, ikinciyi koyduk, benim sancılar acayip şiddetlendi. Bir baktık 5-6 dakikada bir ve 45 saniye sürüyor. Gene yanlış sancıdır diye istemeye istemeye Ebru Hanım’ı aradım. Dört dakikaya düşünce hastaneye gitmeyi kararlaştırdık. Hakikaten de gece 22.00’de sancıların sıklığı dört dakikaya düştü. Hemen Güven Hastanesi’ne gittik. Ebru Hanım da beş dakika sonra geldi. Hemşirelere, “Gizem Hanım her şeye hâkim, ne yapacağını biliyor, kesinlikle işine karışmayın” dedi. Böylece ben kendi isteğimle lavman yaptırmadım gerek yok diye –normal doğumda sancılarla birlikte ishal başlayabiliyor ve bağırsaklar kendini temizliyor-, serum taktırmadım gezeceğim diye ve asla yatağa bağlı kalmadım. Hiçbir uyuşturucu ve ağrı kesici yok. Tamamen doğal seyrinde ilerleyecek her şey.

Saatlerce yürüdüm. Saat baş Ebru Hanım açıklık muayenesi yaptı, her saatte normal bir hızla bir santim açılma oldu. Tabii sancılar şiddetlendi; gece 02.00 civarı Ebru Hanım “Artık biraz dinlen, enerjine ihtiyacımız olacak” deyince bir saat yattım. Ve açıklık altı santimde durdu. Ölüyordum korkudan, aynen Meriç’te olan başıma gelecek diye, hemen kalktım ayağa. Koridorda bir aşağı bir yukarı yürüyorum.

Derken saat 04.00te, Ebru Hanım “Tamam, aktif doğum bitti, son iki santime geldik, yatağa geç” dedi. Tabi ben biliyorum kitaplardan, son iki santim en hızlı ama en ağrılı ilerleyen dönemi doğumun. Fakat zorlanmaya başladım. Sürekli sancı vuruyor ve açılma devam ediyor. Dokuz santime geldiğimizde Ebru Hanım “Sancı varken ıkınacaksın ve ben su kesesini açacağım” dedi. Hep beynimden “Bunu ben istedim, bebek doğacak ve her şey bitecek, dayan” diyordum. Ebru Hanım öyle maharetle açtı ki, bebeği kanala suyla birlikte oturttu. Bebek iri olduğu için, korkuyorduk abisi gibi kanala giremezse diye. 05.00te yarım doz morfin verdi, ve birden dünyanın en mutlu insanı ben oldum! Sancı geliyor vuruyor, gidiyor da siz üzerinde durmuyorsunuz!

Saat 06.00 civarında Ebru Hanım “Tamam, artık doğumhaneye gidiyoruz” dedi. Size o anki duygularımı anlatamam. Korku, sabırsızlık, mutluluk, mutsuzluk, dayanamama korkusu, yine sezaryen olacak korkusu, bu bebek benden hayatta çıkmaz telaşı, her şey var. Uykusuzluktan ve sancılardan bitap düşmüşüm, morfinin de etkisi geçiyor. Ben rastlantı zannediyordum, değilmiş. Bilerek son bir santim için morfin vermiş doktorum, gücümü toparlayayım ve ıkınmada tam güç harcayayım diye. Doğumhaneye yürürken sancı iki kere vurdu ve ikisinde de Ebru Hanım yere çömeltti beni ve öyle ıkındırdı.

Neyse, yattım doğum masasına. Ve hayatımın en zorlu dakikaları başladı. Elimden geldiğince ıkınıyorum, doktorum, bak bebeğin başı göründü dedikçe yalancı diyorum. Beni kandırıyor herkes. Ama nasıl insanüstü bir gayretle ıkınıyorum anlatamam. Eşim yanımda, ellerimi tutuyor, ben biraz daha morfin diye sızlanıyorum, Ebru Hanım olağanüstü sakinliğiyle beni yatıştırıyor, “Morfin verirsem ıkınmazsın, bebek takılır” diyor, ben küfürler ediyorum, rüşvetler teklif ediyorum, yalvarıyorum, yeminler ediyorum “Vallahi ıkınacağım” diye. Dedi ki “Söz veriyorum bebek çıksın aynı anda vereceğim”. Ben o gazla daha çok ıkınmaya başladım. O yarım doz ilaç için.. Meğerse motive olayım diye demiş! Tam kendimden geçmişken doktorum bir dahaki ıkınmada bebeği alıyorum dedi. İnanmadım. Sancı vurdu, ben sonsuz ıkındım, birden içimden bir şey kaydı ve Ebru Hanım kızımı aldı içimden havaya kaldırdı.

Bu inanın çok farklı bir duygu. Haftaların, ayların emeği, hayali gerçeğe dönüştü ve ben hep rüyalarda gördüğüm anı gerçek hayatımda yaşadım. Hemen karnıma koydu Derin Vera’yı ve o da elini uzattı, mucizevî bir şekilde doğum elbisesini tuttu. İnanılmaz bir görüntüydü. Her şey bitti. O sancılar, acılar, ıkınma her şey… Doğumda iki dakika uyku için yalvarırken, o da bitti. Sanki bütün gece hiç yorulmamışım gibi, doğum yapmamışım gibi cin gibi açıldı gözlerim. Kocamın üzerinde ameliyat kıyafeti, bir tek o muhteşem mavi gözleri görünüyor yaş içinde, “Gizem çok güzel bir kızımız oldu” dedi. Bunu ne sezaryen, ne epiduralle yaşayabilirsiniz. Ancak, o sancıları çekip o çıkışı hissedince o bebeğin annesi olmak değişik bir tat veriyor.

Sonrası hepinizin bildiği gibi, hemen odaya gidiş, hemen ayağa kalkış, hemen bebeği seviş, ağrı yok, sızı yok, sonsuz mutluluk, sonsuz zafer duygusu. Bir an önce eve gideyim de arkadaşlarıma bunu müjdeleyeyim arzusu. Bir sürü tebrik telefonu, bana hiç inanmayan bir sürü insanın normal doğum olduğunu, hatta bebeğin 4,150 gr doğduğunu duyduğundaki şaşkınlıklarının tadı..

Tam 24 saat sonra kızıma bakıp ay bu ne güzel bir şey dedim. Oğlumda 2,5 ay sonraydı.
Anında kucağıma aldım, oğlumu 3 hafta sonra.
Oğlumun ciğerlerinden ses geliyor diye aylarca şikayet ettim, kızımda hiç.

Hangi birini anlatayım? Ne enfeksiyon kaptım, ne ateşlendim. İlaç bile vermedi Ebru Hanım. Değil loğusalık depresyonu, inanılmaz loğusalık mutluluğu yaşıyorum.

Ve çok özel teşekkürlerim:

• Öncelikle ellerini sancılarda farkında olmadan parçaladığım, hiçbir kararımda beni yalnız bırakmayan, o olmasa asla bu doğumu beceremeyeceğim aşkım Kocam’a,
• Sonra evini barkını benim için bir geceliğine bırakan, ben “N’olur uyuyun” dedikçe bana kızan, benim için en az benim kadar uğraşan hayatımın doktoru Ebru Saraç’a,
• Benim oğlum olarak dünyaya gelen Meriç’ime
• Benim kızım olarak dünyaya gelen Derin Vera’ma
• Umutsuzluğa düştüğüm anlarda pes etmememi sağlayan bütün arkadaşlarıma…

İyi ki varsınız ve benim hayatımdasınız..