Zeynep ve Selen’in Hikâyesi

~ Zeynep ve Selen’in “17.03 Hikâyesi”, 17 Mart 2010, İzmir ~

Suda doğum gerçekleşebildiğini ilk duyduğum zaman kaç yaşımdaydım hatırlamıyorum. Belki yeni ergen bir kız çocuğu belki de lise çağlarında bir genç kızdım. Ben de ileride öyle doğuracaktım, kararlıydım. Zannetmeyin ki çok anaç bir kadınım ve genç yaşlarımdan itibaren evliliğim ve doğumlarımla ilgili hayaller kuruyorum. Tam tersi. Çocuk yapmak için kendi isteği ile 30’lu yaşlarını beklemiş birisiyim. Nitekim kızım doğduğunda 32 yaşındaydım. Ama gittikçe modern yaşamın girdabına kapılıp gitmiş hayatımızda her şeyin olabildiğince doğal olması taraftarıyım. Bunu, kullandığım kozmetik malzemelerinde de, eve aldığım yiyecek içeceklerde de elimden geldiğince uygulamaya çalışan birisiyim.

Hamile kaldığım zaman da doğurma şeklimi irdelemek benim için söz konusu bile değildi. Tabii ki normal doğuracaktım. Etrafımdaki neredeyse her arkadaşımın 38.haftada türlü sebeplerden dolayı sezaryenle sonlanan hamileliklerinden çıkardığım ders ile doktorumla konuşarak, benzeri bir doğum şekli istemediğimi, normal doğumu ne kadar çok arzuladığımı belirtmiştim. Ama ben de “modernliğin” nimetlerinden yararlanıp epidural ile yapmak istiyordum doğumumu. Çok güzel bir hamilelik süreci geçirmiştim. Bebeğimi karşılamaya hazırdım. Doğumla ilgili ufacık bir korku bile yoktu içimde. Ancak hamileliğimin 41.haftasında fetal stresten dolayı akşam saatlerinde acil sezaryene alındım. Karar alındığından itibaren ağlamaya başlamıştım. Zannetmeyin ki doktorlardan, hastanelerden korkan birisiyim. Bu konularda epey metanetli olduğumu düşünüyorum. Sadece çocuğumu böyle karşılamak istemiyordum ben. Daha hiç sancı, kasılma nedir bile bilmiyordum. Ne suyum gelmişti, ne rahim ağzımda bir açıklık vardı.

Kızımı, çok güvendiğim doktorların arasında, nispeten güle oynaya bir sezaryen ortamında dünyaya getirmiştim. Ama kızım belki 1,5 yaşında gelene kadar hep “dünyaya geldi” fiilini kullandım. Hiç “doğurdum” diyemedim. Bu, kendimi kadın olarak eksik hissetmemden dolayı değildi. Sezaryenin doğal dışı ve yanlış bir yöntem olmasına o kadar çok inanmıştım ki, öyle doğurmuş olmak ve hep arzuladığım şekilde doğumu deneyimleyememek bana ıstırap veriyordu.

Doğumumdan sonra da bu konuya olan ilgim azalmayıp arttı. O sırada da zaten internette dolaşırken Dr. Hakan Çoker’in doğal doğum bilgileri veren sitesinden ve onun çabalarından haberdar oldum.

Kızım iki yaşındayken başladığım yoga eğitmenliğime, normal ve doğal doğuma ilgimden dolayı, yurtdışına giderek, bir de Pre&Postnatal yoga eğitmenliği ekledim.

Bu arada, çok zor bir bebeklik dönemi geçiren kızım nedeniyle, şimdi yapmazsam bir daha cesaret edemem ben, diyerek tekrar hamile kaldım. Ama bu gebeliğim ne yazık ki dış gebelik olarak son buldu. Kafamda başka planlar varken, hamileliği hiç düşünmediğim bir zamanda ise tekrar hamile olduğumu öğrendim. Kızım neredeyse 3,5 yaşındaydı. Etrafta bilinen, ‘bir defa sezaryen, her zaman sezaryen’ düşüncesi doğru olamazdı. Bunu hissediyordum bir şekilde. Gebeliğimin daha ilk haftalarında araştırmaya başladım internette. Bu konuyla ilgili olarak yahoo’daki SSVD (Sezaryen sonrası vajinal doğum) grubumuza ulaştım ve üye oldum. Oradaki yazışmaları takip ettim ve sevgili grup kurucumuz ve üyelerinin arşivlemiş oldukları bilgileri taradım. Daha sonra yabancı sitelerdeki bilgileri de gözden geçirmeye, konuyla ilgili olabildiğince bilgilenmeye başladım. Gebeliğimin daha ilk haftalarında konuyu açtığım doktorum, SSVD’yi riskli olduğu için uygulamadıklarını söyledi bana. Ben de doktorumu hemen değiştirmek yerine onun karşısına bir sonraki çıkışımda olabildiğince bilgili bir şekilde çıkmak için araştırmalarıma devam ettim.

Etrafımda, sezaryen sonrası normal doğurmak istediğim konusunu açtığım herkes, kendi ve bebeğimin hayatını riske attığım için, bana gereksiz bir şey yapıyormuşumu hissettiriyorlardı. Sadece eşim bana destek oluyor, edindiğim bilgilerin doğruluğuna ve benim, bebeğimiz ve kendi vücudum için iyi bir şey yaptığıma inanıyordu.

Doğal, epiduralsiz doğumla ilgili bilgilendim. Çünkü sezaryen ameliyatı geçirmiş bir rahimle tavsiye edilen doğum, suni sancısız ve mümkünse epiduralsiz doğumdu. Üyesi olduğum gruplarda ve katıldığım doğal doğumla ilgili kursla bilgime o kadar çok bilgi kattım ki, her geçen gün kendime olan güvenim daha da artmaya başlamıştı. Doktorumdan da vazgeçmek istemiyordum hemen. Onunla tüm bilgileri paylaşmadan başka bir doktor arayışına gitmek ona haksızlık olacakmış gibi geliyordu. Her randevumuzda, biraz daha detay konuşuyorduk. Gebeliğimin ortalarına doğru artık onun E-mailine VBAC (Vaginal Birth After C-Section) filmleri bile göndermeye başlamıştım. SSVD yaptırmayı kabul etmiş ancak 40. haftadan daha fazla beklemek istemediğini belirtmiş olan doktorum artık uygun şartlar dâhilinde beklenilebileceğini söylüyordu.

Bir sonraki doktor randevumdan iki gün önce, akşam saat 22.30’da suyum geldi. 37.haftam bir gün sonra sona eriyordu. İlk bebeğim 41. haftada gelmiş, ne sancı, ne rahim açılması deneyimi yaşamamış vücudumun bu sefer de her şeyi son haftalara bırakacağından o kadar emindim ki. Çok şaşırmıştım. Aynı zamanda çok hoşuma da gitmişti. Her şeye kendi karar veren bebeğim, karnımda geçirdiği zamanın da dolduğuna karar vermiş, yanımıza gelmek istiyordu artık. Ve ben, sonu nasıl sonuçlanırsa sonuçlansın, doğum sürecinden az da olsa bir parça deneyimleyebilecektim sonunda.

Yalnız ufak bir sorun vardı: henüz bebekle ilgili hiçbir şey hazır değildi. Neyse ki iki gün öncesinde büyük kızımın bebeklik eşyalarını depoladığımız kayınvalidemlerin evinden almıştık. Ancak onlar çantaların ve hurçların içerisinde öyle duruyorlardı. Hemen aralarından en kullanılabilecek olanları ayırmaya başladım. Her pozisyon değiştirdiğimde biraz daha suyum geliyor, ben yine duşun altına koşuyordum. Sonra yine kurulanıp eşyaları ayırmaya devam ediyordum. Bebek eşyalarını çamaşır makinesine attık ve hastane çantamızı hazırlamaya başladık eşimle. Doktorumu aramak istemiyordum henüz. Nasılsa hastaneye gittiğimizde ona haber vereceklerdi. Hem gelen suyum da tertemizdi. Bebek hareketleri de vardı. Bir sorun yok gibi görünüyordu yani.

Kasılmalarım 8-10 dakikada bir geliyordu. Yatıp dinlenmek istedim. Ama nedense yine de doktoruma haber vermeden duramadım. Onu gece 24.00’te uyandırıp, olanları anlattım. 5 dakikada bire indiği zaman kasılmalarım hastaneye gideceğimizi, kendisiyle sabah görüşebileceğimizi söyledim.

Zaten zor uykuya dalan birisi olduğum için kasılmalar arasında uyuma konusunda başarılı olamadım. Kasılmalar da zaten 5 dakikada bire düşmüştü ve yaklaşık 30 saniye sürüyorlardı. Hastaneye gitmeye karar verdik. Saat 04.30 gibi odamıza girmiş ve bebek eşyalarını kuruması için dolabımıza asmıştık. Ebe hemşire muayenesini yaparak açıklığın 2 santim olduğunun bilgisini verdi ve beni hemen NST’ye bağlamak istedi. Ben de eğer mümkünse olabildiğince çok yürümek istediğimi ve 20 dakikadan fazla veya gereğinden fazla NST’ye bağlı kalmak istemediğimi söyledim kendisine. Belki gece uykusundan uyandığı için, belki de yapısı gereği ters birisi olduğu için bu isteklerimin nedenini anlamadığını belirten bir şeyler söyledi ve doktoruma telefonla bilgi vermeye gitti. Ondan gelen onayla da, sabah doktorum gelene kadar isteklerimizi kırmamaya çalıştı.

NST’den çıkınca odanın içerisinde ve koridorda bol bol yürümeye başladım. Zaten kasılmalar esnasında yürümeden veya hareket etmeden duramıyordum. Bazen yorulup yatağıma yattığım zamanlarda kasılma geldiğinde, yatar pozisyonda onu karşılamakta epey zorlanıyordum. Vücudum hep hareket istiyordu.

Kursta öğrendiğim nefes tekniği ile kasılmalara çok güzel eşlik edebiliyordum. Aralarda da, benimle böyle güzel işbirliği yaptığı için bebeğimi övüyordum.

Sabah doktorum geldiğinde açıklık hala 2 santimdi. Ama kasılmalarımın süresi uzamıştı. Artık 1 dakika sürüyordu kasılmalar. Doktorum yiyip içmeme izin vermiş, bol bol yürümemi öğütlemişti. Eşimi henüz yormak istemediğim için koridorlarda, planlı sezaryen ailelerinin meraklı bakışları altında yalnız başıma yürüyor, kasılmalarım çok şiddetli olacak gibi olursa doğru odama koşuyordum ki nefesimi istediğim gibi sesli alıp verebileyim. Öğleden sonra yapılan vajinal muayeneden sonra açıklığın henüz 3santim, ancak silinmenin %80 olduğunu söyledi doktorum. Bu arada, kasılmalar esnasında iki defa kustum. Çok hafif yiyip içmeme rağmen, ebe hemşireler bazı vücutların kasılmalarda böyle tepki verebileceğini söyledi. Kasılmalar çok düzenli değildi sanki hiçbir zaman. 3-5 dakikada bir geliyor ve 1-1,5 dakika arası sürüyorlardı. Gece uyumadığım ve doğru düzgün bir şey yiyemediğim için yorgunluk başlamıştı artık. Doktorum, şeker yememi tavsiye etti. İstersem eğer duşu veya küveti kullanabileceğimi söyledi. Arzu edersem epidural yapabileceğini söyledi. Ama ben kasılmalarla baş edebileceğimi düşünüyordum ve duşla küveti denemeye karar verdim.

Teknik bir nedenden dolayı başka odada olan küveti kullanamadık. Ben artık kasılmalarda elimle eşimi çağırıyor ve ayakta ona yaslanarak veya ellerini tutarak karşılıyordum her kasılmayı. Onsuz yapamayacakmışım gibi geliyordu. Arada sırada aşağıya kantine inen eşime yanımdan ayrılmamasını rica ettim. Sonra sıcak duşun altına girdim. Sıcak su çok iyi geliyordu ama üst vücudum kuru olmasına rağmen çok üşüyordu. Ve yorgunluktan sabit bir şekilde duşun altında durmakta zorlanıyordum. Artık yorulmuştum ve kasılmalarım da nerdeyse 2 dakika sürdüğünden karşılaması zor bir hal almışlardı. Bu durumda daha saatlerce dayanmam imkânsızdı. Eşimden doktoru çağırmasını ve bana epidural yapılmasını istediğimi iletmesini istedim. Ama benim daha önceden verdiğim kararların doğruluğuna inanmış biri olarak eşim bunu yapmayacağını, bu zamanlar için benim yanımda olduğunu, bana bu süreç içerisinde destek olacağını ve birkaç saate bebeğimizi kucağımıza alacağımızı söyleyip duruyordu. Ancak benim ısrarlarıma dayanamayarak alt katta günlük randevularına bakan doktorumuzu çağırdı. Saat 16.00 civarı yapılan muayenede, doktorum her şeyin tamam olduğunu ve ben koridorda iki tur attıktan sonra doğumhanede buluşacağımızı söyledi. Kulaklarıma inanamadım. Meğersem sona gelmiştik bile. Ben bir kolumda ebe hemşire, diğer kolumda eşimle beraber koridorda son turumu atarken ve koridorun sonundaki doğumhaneye yürürken, arkamızda da sümüklüböcek misali iz bırakıyordum. Artan baskıdan dolayı bir yandan zar zor yürüyor, bir yandan da artık görevini tamamlamış olan eşime değil, ebe hemşireye yükleniyor ve onun nasıl ıkınacağım ile ilgili açıklamalarını dinliyor, bir yandan da “ay tüm koridoru batırdım ben” diyerek üzülüyor, diğer yandan da bu aşamaya kadar geldiğim için mutluluktan uçuyordum.

Ikınmalara başladığımızda ise artık çok yorulmuştum. Kasılmanın en yüksek anında benden ıkınmamı istiyorlardı. Böyle olunca her kasılmada sadece bir defa ıkınabiliyordum. Çok güzel nefes alıyor, o yüzden kasılmanın şiddetini hissetmiyor, dedi bir ara hemşire. Yorgun olduğumu her söylediğimde hem doktorum hem iki ebe hemşire beni yüreklendiriyor, çok iyi gittiğimi söylüyorlardı. Bana ise hep beni kandırıyorlar, ıkınmalarım sonucu hiçbir aşama kat edemiyormuşum gibi geliyordu. Onlardan yardım istediğimi hatırlıyorum. Sonra bir baktım ki bir ağlama sesi geldi ve kızımı göğsümde buldum. Göğsüme gelir gelmez sustu ve başını kaldırarak meraklı gözlerle bana baktı kızım. O anda şaşkınlıktan belki, ağlayamadım bile. Sadece ona sarıldım ve konuştum. Yenidoğan hemşireleri ve doktorları bebeğin ilk saniyelerini onunla beraber geçirme isteklerimi bilmedikleri için (çünkü doğumla ilgili isteklerimi hastane yönetimine iletememiştim henüz) bebeği bir an önce alıp kontrollerini yapmak için sabırsızca bekliyorlardı. Ve ben o anda, heyecandan, bebeğin üzerine bir şey örtmelerini bile isteyemedim kimseden. Üşüyecek diye olabildiğince sarılmaya çalıştım ona. İşte o an kafama kazındı: Doğumhanenin penceresinden görünen akşam beş güneşinin sıcacık rengi, içeri giren güneş ışıkları ve kızımın bana bakan o görüntüsü!…

Kordondaki kan akışı kesildiğinde ise kordonu kesip bebeği hemşireye teslim ettiler ve eşim yanına geçerek konuşmaya başladı onunla. Ağlamaya başlayan bebeğin baba sesini duyduğu zaman babasına doğru bakışı tarifi olmayan bir andı!

Minik Selen’imiz 17 Mart günü saat 17:03’te aramıza katılarak, sanırım bu hayatta her şeyi kendi bildiği gibi yapacağının ilk örneğini, doğum tarihi ve saati ile sergilemiş oldu.

Tüm bu süreçte yanımda bulunan eşim olmadan tüm aşamaları başarabilir miydim? Veya Hakan Bey’in kursunda öğrendiğim nefes teknikleri ve doğumla ilgili bilgiler olmadan kasılmaları aynı şekilde göğüsleyebilir miydim? Hatta son anlarda sevgili doktorum ve doğumumda bulunan iki hemşirenin cesaretlendirmeleri olmadan da başarabilir miydim? Bilemiyorum… Bildiğim tek şey, özellikle geriye dönüp baktığımda, geçtiğim doğum aşamalarının hepsinden tarifi imkânsız bir zevk aldığım, bebeğim ve kendi vücudum için en doğru yolu seçme şansına sahip olmuş olduğum ve bunların da sonunda üstüne bir de sağlıklı bir bebekle ödüllendirilmiş olduğumdur.

Zeynep Akbaş Atatuş